DOMUND 2013: FE+CARIDADE=MISIÓN



Que é a misión? A esta pregunta responde o lema do DOMUND deste ano (que celebramos o vindeiro domingo) por medio dunha operación matemática:

Fe + Caridade. Non se pode separar, e menos, opoñer, fe e caridade, dúas virtudes intimamente unidas, así nolo di o noso antigo Papa Benedicto XVI: "A existencia cristiá consiste nun continuo subir ao monte do encontro con Deus para despois volver baixar, traendo o amor e a forza que derivan deste, co fin de servir" aos nosos irmáns e irmás" "co mesmo amor de Deus". Oración e acción están chamadas a coexistir e integrarse. A acollida salvífica de Deus, a súa graza, o seu perdón pola fe orienta e promove as obras da caridade.
= Misión. A maior obra de caridade, que nace da fe, é a evanxelización. Tamén non o explica Benedicto XVI: "Ningunha acción é máis benéfica e, polo tanto, caritativa cara aos demais que partir o pan da Palabra de Deus, facelo partícipe da Boa Nova do Evanxeo [...]: a evanxelización é a promoción máis alta e integral da persoa humana". O anuncio do Evanxeo convértese nunha intervención de axuda aos demais, xustiza para os máis pobres, posibilidade de instrución e asistencia médica, entre outras implicacións sociais.
EXPLICACIÓN DO LEMA E DO CARTEL DE 2013:

O lema "Fe + Caridade = Misión" é presentado con trazos claros e firmes, a xeito de axioma. O recurso da lousa evoca que estamos ante unha afirmación que implica adhesión e interiorización. Non vos cansedes de educar cada cristián, dende a infancia, nun espírito verdadeiramente universal e misioneiro, e de sensibilizar a toda a comunidade para que sosteña e axude ás misións segundo as necesidades de cada unha" (Francisco).

A fotografía do papa Francisco, bicando o pé que previamente lavou, recorda as palabras de Xesús no primeiro Xoves Santo da historia: Deivos exemplo" para que o que eu fixen convosco, vós tamén o fagades" (Xn 13,15). No medio, a cruz do peitoral do Santo Pai. A contemplación da escena recorda aos misioneiros e misioneiras, que viven a experiencia gozosa de saír dun mesmo para ir ao encontro dos outros en actitude de servizo e doazón.

TITORÍA PRIMARIA


The Monk & The Monkey from Brendan Carroll on Vimeo.

- Que tesouro atopou o personaxe do vídeo?

TITORÍA ESO


SER BOA NOTICIA - Traballo sobre un testemuño misioneiro
Primeiro Testemuño
Ver vídeo do DOMUND 2013, sobre un bispo en Cambodja:
O Milagre de Mao - Domund 2013
http://www.youtube.com/watch?v=AjHXs2M8gNQ






Segundo Testemuño
Imos ler o testemuño dun misioneiro salesiano que se foi de Uruguai a Angola e que se fiou das palabras de Xesús: "Crede en min, non teñades medo. Eu son o Camiño, a Verdade e a Vida".

Carta do sacerdote Martín Lasarte, misioneiro uruguaio en África, ao New York Times. Abril de 2010.

Querido irmán e irmanda xornalista:
Son un simple sacerdote católico. Síntome feliz e orgulloso da miña vocación. Hai vinte anos que vivo en Angola como misioneiro. […]
É curiosa a pouca noticia e desinterese por miles e miles de sacerdotes que se consumen por millóns de nenos, polos adolescentes e os máis pobres nos catro ángulos do mundo! Penso que ao voso medio de información non lle interesa que eu tivese que transportar por camiños minados, no ano 2002, moitos nenos desnutrir dende Cangumbe a Luena (Angola), pois nin o Goberno se dispoñía e as ONG non estaban autorizadas; que tivese que enterrar decenas de pequenos falecidos entre os desprazados de guerra e os que retornaron; que lle salvásemos a vida a miles de persoas en Moxico mediante o único posto médico en 90.000 km2, así como coa distribución de alimentos e sementes; que nestes 10 anos désemos a oportunidade de educación e escolas a máis de 110.000 nenos... Non é de interese que con outros sacerdotes tivésemos que socorrer a crise humanitaria de preto de 15.000 persoas nos acuartelamentos da guerrilla, despois da súa rendición, porque non chegaban os alimentos do Goberno e a ONU. Non é noticia que un sacerdote de 75 anos, o pai Roberto, polas noites percorra a cidade de Luanda curando os rapaces da rúa, levándoos a unha casa de acollida, para que se desintoxiquen da gasolina; que alfabetice centos de presos; que outros sacerdotes, como o pai Stefano, teñan casas de pasaxe para os rapaces que son golpeados, maltratado e ata violentado e buscan un refuxio. Tampouco, que Fray Maiato, cos seus 80 anos, pase casa por casa confortando os enfermos e desesperados. Non é noticia que máis de 60.000 dos 400.000 sacerdotes do mundo deixasen a súa terra e a súa familia para servir aos seus irmáns nunha leprosería, en hospitais, campos de refuxiados, orfanatos para nenos acusados de feiticeiros ou orfos de pais que faleceron con sida, en escolas para os máis pobres, en centros de formación profesional, en centros de atención a seropositivos... ou sobre todo, en parroquias e misións, dando motivacións á xente para vivir e amar.
Non é noticia que o meu amigo o P. Marcos Aurelio, por salvar uns mozos durante a guerra en Angola, os transportase de Kalulo a Dondo e, volvendo á súa misión, fose metrallado no camiño; que o irmán Francisco e cinco señoras catequistas, por ir a axudar ás áreas rurais máis recónditas, morresen nun accidente na rúa; que decenas de misioneiros en Angola morresen por falta de socorro sanitario, por unha simple malaria; que outros saltasen polos aires, a causa dunha mina, visitando a súa xente. No cemiterio de Kalulo están as tumbas dos primeiros sacerdotes que chegaron á rexión: ningún pasa dos 40 anos... Non é noticia acompañar a vida dun sacerdote "normal" no seu día a día, nas súas dificultades e alegrías, consumindo sen ruído a súa vida a favor da comunidade á que serve.
A verdade é que non procuramos ser noticia, senón levar a Boa Noticia, esa que, sen ruído, comezou na noite de Pascua. Fai máis ruído unha árbore que cae, que un bosque que crece.
[...] O misioneiro non é nin un heroe nin un neurótico. É unha simple persoa, que coa súa humanidade busca seguir a Xesús e servir aos seus irmáns. Hai miserias, pobrezas e fraxilidades, como en cada ser humano; e tamén beleza e bondade como en cada criatura...
[...] Só lle pido, amigo xornalista: busque a Verdade, o Ben e a Beleza. Iso farao nobre na súa profesión.

Terceiro testemuño: VICENCIANOS EN GUINEA




Reflexión e diálogo:
O próximo domingo 20 de outubro celébrase a Xornada Mundial das Misións (DOMUND). Que valentes aqueles e aquelas que subiron á barca, respondendo á chamada de Xesús!
Tras oír estes testemuños e/ou ver o video do DOMUND, pregúntome.

Sobre os testemuños:
. Que actitudes cres que son necesarias para vivir como estes misioneiros? Por que son felices?
. Para anunciar/contaxiar a fe a outros, dá igual calquera actitude, calquera acción? Para que prenda a fe, como podes axudar a que outros crean en Xesucristo?
. Como se pode saber que unha persoa é cristiá? En que detalles?
. Facer unha lista de xestos/accións polos cales se pode recoñecer os cristiáns.
. Que facetas de Xesús cres que son as máis fascinantes para os cristiáns?
. Un cristián/a pode ter dúbidas?
. É necesaria a fe para o mundo?
. De quen cres que aprenden os cristiáns a súa fe?
. Como se entenden o testemuño e a fe nun cristián?
. Que teñen que facer os cristiáns no mundo?

Sobre a nosa vida:
. Que quererá o Señor de nós?
. A que estamos chamados?
. Cal é a nosa misión?
. Como podo cambiar o mundo dende o que quero estudar ou a profesión que quero desempeñar?

O Señor chámanos continuamente cada día, moitas veces no máis cotián; só temos de estar atentos e mirar con outros ollos -os de Deus, os da fe- ao noso arredor.
Con fe e amor, a misión é un convite a ser boa noticia para os demais. Ha de xermolar en nós a necesidade de ser misioneiros no día a día. Como Pablo, ser misioneiros por vocación, sen medo ao que nos encontraremos ou a como nos sentiremos, porque sabemos en Quién confiamos.
Ti estás chamado a anunciar o Evanxeo. Mans e axuda sempre fan falta, e xente que viva o Evanxeo dun xeito sinxelo e alegre, tamén.

FILLAS DA CARIDADE, MÁRTIRES DA FE



- QUE PODEMOS APRENDER DO VALOR E A FORTALEZA DOS MÁRTIRES PARA A NOSA VIDA, HOXE?
- QUE RETOS NOS SUSCITANOS O SEU TESTEMUÑO DE FE COMO VICENCIANOS?
- QUE VALORES PODEN APORTAR ESTAS MÁRTIRES Á SOCIEDADE ACTUAL?
-  CALIDADES, COMPROMISOS....






LUMINARIAS DE FE, ESPERANZA E CARIDADE



1. Tratar o tema do martirio na actualidade é moi difícil, pero para a Igrexa é algo necesario e imprescindible. A dificultade radica en varias razóns: 

- Vivimos nunha sociedade hedonista, á que lle custa traballo entender o valor do sacrificio e da coherencia. E aínda que admira ás persoas valentes e consecuentes, esta mirada difícilmente chega ao nivel da movilización e da imitación. 

- Os medios de comunicación non axudan porque están afeitos fixarse no belo, o forte e o oportuno. Reparan en algo interesante, pero a modo de flash, sen chegar a profundar, porque rápidamente unha noticia é tapada pola seguinte. 

- Á morte ségueselle considerando desde unha mirada en contrapunto. Por unha banda, vese como unha traxedia sen resposta; e por outro, afástase, e ata se  trata como un motivo de diversión. Parece oportuno levar a cabo unha reflexión teolóxica sobre o martirio como elemento constituínte da fe. Valoralo como unha experiencia positiva e alegre que permite constatar a presenza do Espírito Santo na Igrexa, á vez que estimula e anima a vida dos cristiáns.



2. Mártir quere dicir “testemuña”. Cristo é a primeira testemuña. El mesmo dio: Eu para iso nacín, e para isto vin ao mundo: para dar testemuño de a verdade (Xn 18,37). 
Así o recoñece a primitiva comunidade cando lle chama: a testemuña fiel (Ap 1,5). 



3. Somos fillos dunha Igrexa martirial que deu testemuño da súa fe desde os seus inicios. 
Habendo escoitado as palabras do Señor: Vós sodes testemuñas deste (Lc 24, 48), xa Pedro e os 
apóstolos foron capaces de afirmar ante o mesmo Sanedrín que condenara a Xesús: 
Testemuñas disto somos nós (Hech 5, 32). 



4. En todos os tempos e lugares existiron e existen mártires por Cristo. Uns deles, con persecución, e outros, sen ela.
Uns, por manifestar abiertamente a súa fe, e outros, por vivir os valores do Reino. Os mártires están por encima das tráxicas circunstancias que lle levaron á morte.

5. FILLAS DA CARIDADE MÁRTIRES
«Son testemuñas da fe cristiá do século XX que souberon vivir o Evangelio en situacións de hostilidad e persecución, frecuentemente ata o testemuño supremo do sangue. Estas testemuñas, especialmente os que afrontaron o martirio, son un signo elocuente e grandioso que se nos pide contemplar e imitar. Elas mostran a vitalidade da Igrexa; son para ela e para a humanidade como unha luz, porque fixeron resplandecer nas tebras a Luz de Cristo. Máis radicalmente aínda, demostran que o martirio é a encarnación suprema do Evangelio da esperanza» (Xoán Paulo II en Ecclesia in Europa, 13)
Elas sentíanse felices na súa vocación. Non tiñan outro obxectivo que gastar a súa vida como Cristo, facendo o que El fixo: coidar e ensinar aos nenos, curar aos enfermos, socorrer aos necesitados e facer presente o Reino de Deus Pai no mundo.

- Vivían apaixonadas por Deus e polos pobres.
- O seu ideal era claro e perceptible: transparentar a bondade de Deus a todas as persoas, especialmente aos pobres.
- O seu estilo de vida esixente e atrayente: comunidade de amor que vive en pobreza, castidad e obediencia.
- A fonte da súa alegría: ser seguidoras de Jesucristo vivindo as bienaventuranzas en humildad, sencillez e caridade.
- A súa razón de ser na Igrexa: continuar a misión de Jesucristo entre os pobres. Este foi o motivo polo que foron perseguidas.

Aceptaron o martirio serenamente, convencidas de que é o acto supremo de amor a Jesucristo. Tiveron presentes na súa memoria e no seu corazón as palabras de Jesús: Perseguíronme a min e perseguiranvos a vós (Jn 15, 20). Elas non buscaron a morte, non actuaron con imprudencia, simplemente acolleron o martirio como un don de Deus.
Catro de entre elas, Sor Josefa Gironés, Sor Lorenza Díaz Bolaños, Sor Martina Vázquez e Sor Josefa Martínez pediron a Deus a graza do martirio e de poder acoller este don como expresión de amor total a Jesucristo. As demais sabían con certeza que dando a vida, non a perdían senón que a gañaban en plenitude. Por iso perdoaron aos perseguidores e non maldixeron a quen lles deron morte. Fixeron súa a oración de Xesús: Pai, perdóaos porque non saben o que fan. O motivo da súa morte foi a fidelidade a Jesucristo confesada con valentía como bautizadas e Fillas da Caridade. Todas morreron confesando a súa fe no Señor Jesús, cun acto de fe saído do corazón: Viva Cristo Rei. Antes de morrer perdoaron aos seus inimigos e puxeron a súa vida en mans de Deus Pai como Jesús, rezando o Padrenuestro. Ante o medo a morrer dalgunhas, as outras animáronas a dar a vida pola Fe en Xesús, impulsadas pola forza do Espírito Santo.
As vinte e sete irmás mártires e a Filla de María que as acompañou ao martirio, serán beatificadas o 13 de outubro en Tarragona con máis de 500 mártires da Fe. Elas, igual que os demais, son un reflexo nítido da Luz de Cristo resucitado, mostran a forza do Espírito na súa vida e na súa morte e poñen de relevo a vitalidade da Igrexa en tempos de persecución e estimulan a confesar a fe con valentía a todos os bautizados. «Os mártires non quixeron renegar da propia fe e morreron confesando a Cristo resucitado.
Onde atoparon a forza para permanecer fieis? Precisamente na fe, que nos fai ver máis aló dos límites da nosa mirada humana, máis aló da vida terrea; fai que contemplemos “os ceos abertos” como di san Esteban e a Cristo vivo á dereita do Pai» (Papa Francisco, 12.V.2013) 
  
6. VIVIRON COMO TESTEMUÑAS VALENTES DA FE E FIRMES NA CARIDADE
As 27 Fillas da Caridade e Dores Broseta, laica da Asociación das Fillas de María da Medalla Milagrosa de Bétera (Valencia), que serán beatificadas cos demais mártires en Tarragona, viviron totalmente entregadas a Deus para servir a Cristo na persoa dos pobres, fieis ao Evangelio e ao carisma da Compañía das Fillas da Caridade. Sabían que calquera día podíase cumprir a profecía de Jesús: Acordádevos da palabra que vos dixen: O servo non é máis que o seu Señor. Se a min me perseguiron, tamén vos perseguirán a vós (Xn 15,20). Vendo vir a persecución, rezaron con fe e buscaron a forza da Eucaristía que as preparou para ser Testemuñas da Fe, a Esperanza e a Caridade. Foron acusadas, apresadas e condenadas a morte por seren Fillas da Caridade dedicadas a sanar, curar, educar, acoller, orientar e facer o ben como Xesús de Nazaret. As súas fichas de fusilamiento póñeno de relevo. Non había ningunha implicación política, foron perseguidas pola súa condición de mulleres consagradas a Deus, por celebrar a Misa clandestinamente nos seus respectivos refuxios ou por desexar recibir a Eucaristía e poñerse en camiño para conseguilo. Unhas desenvolveron a súa misión como educadoras, outras como enfermeiras e bastantes como traballadoras sociais en casas de Misericordia, Beneficencia e Asilos. Todas pasaron pola vida facendo o ben en seguimiento de Jesucristo. Vivían en comunidade fraterna; xuntas rezaban e programaban a súa misión, xuntas revisaban a súa vida para parecerse cada día un pouco máis a Jesucristo; xuntas vivían o perdón e a reconciliación e xuntas propoñíanse ser TESTEMUÑAS DE FE E CARIDADE. Alentadas pola forza do amor de Deus e das súas Irmás de comunidade afrontaron a morte violenta por causa da Fe.

 



Sobre os mártires españoles da Congregación da Misión do s. XX. MÁRTIRES VICENTINOS.